Ad de Beer was ook voor de media altijd aanspreekbaar. Dan kwam hij aanlopen op de gang van de rechtbank, zonder toga, dossier onder de arm, hier en daar een praatje makend. “Hoe lang moet je nou nog, Ad?”, was voldoende om een glimlach op het gezicht te krijgen. Ondanks zijn gevorderde leeftijd kwam ‘pensioen’ nog niet in zijn vocabulaire voor, daarvoor hield hij te veel van zijn vak. “Er is nog genoeg te doen, jongen.”